NATALIA PRZYBYSZ, KRÓLOWA ŚNIEGU
Na szczęście, ty znasz już koniec mej historii, którą opowiem. Wiesz już, że przeżyłam, skoro dzisiaj z tobą tu stoję. Daleko, daleko stąd, gdzie słońce i kwiaty są wieczne, poczułam największy chłód co zaprzeczył, że jeszcze masz serce Jeśli nasze drogi są tak odległe, dlaczego wciąż mnie wołasz? Jeśli jesteś pewna, że niepotrzebnie, dlaczego wciąż mnie wołasz? Daleko, daleko stąd, gdzie słońce i kwiaty są wieczne, poczułam największy chłód, co zaprzeczył, że jeszcze masz serce. Jeśli nasze drogi są tak odległe, dlaczego wciąż mnie wołasz? Jeśli jesteś pewna że nie potrzebnie, dlaczego wciąż mnie wołasz? Jeśli nasze drogi są tak odległe, dlaczego wciąż mnie wołasz? Jeśli jesteś pewna że nie potrzebnie, dlaczego wciąż mnie wołasz? Jesteś wciąż tak piękna, Królowo Śniegu, niewinna nic nikomu. Ale nie ma w tobie słońca dla mnie, dlatego chcę do domu.
